Rozdział 16

.

Nadeszła pora, by zmierzyć się z rzeczywistością.  To nie tak miało być.  Może źle się zachowuję, nie chcąc wracać do mojej rodziny. Powinnam doceniać  to, że ich mam, tak wiem,  niektórzy wcale ich nie mają.  Ale po tym co mi zrobili…..Nie potrafię im wybaczyć, po prostu nie potrafię. Od samego początku budowali naszą rodzinę na kłamstwie, od początku. Nienawidzę ich za to.

-Naprawdę?-spojrzałam w jego stronę nie wiedząc o co chodzi.

-Co naprawdę?-zapytałam.

-Powiedziałaś, że mnie kochasz…-odpowiedział i spuścił głowę tak, jakby myślał, że to co powiedziałam jest kłamstwem. Nie jestem taka jak moi rodzice,  ja nie kłamię. No chyba, że trzeba.

-Uh, tak to prawda. Przepraszam, że mówię Ci to dopiero teraz.-moje policzki przybrały czerwony odcień.

Uniósł głowę wpatrując się we mnie tymi pięknymi miodowymi oczami.  W tym momencie mój żołądek eksplodował i wyleciało z niego stado motyli.

-Tak się cieszę.-posłał mi najpiękniejszy uśmiech jaki kiedykolwiek widziałam.

Odwróciłam głowę w stronę przedniej szyby i zamarłam. W drzwiach stała moja mama. Wyglądała jak śmierć. Jej oczy były podkrążone, policzki zapadnięte, a włosy w całkowitym nieładzie. Nigdy nie widziałam jej w takim stanie. A zgaduję, że to ja ją do tego doprowadziłam. Mimowolnie przyłożyłam dłoń do ust, by nie zacząć krzyczeć

.

-O Boże.-wymamrotałam.

-Co się dzieje?-zapytał zaalarmowany moim dziwnym zachowaniem.

-To..To moja mama.-moje oczy były tak szeroko otwarte, że ktoś mógłby pomyśleć, że zaraz wylecą.

-Kurwa mać. Wysiadaj Jessica.-powiedział zdenerwowany po czym wyciągnął rękę, by otworzyć moje drzwi. Nie zawahałam się ani chwili, i wysiadłam.

-------------------------

-Jessica! Jak mogłaś nam to zrobić! Jak mogłaś uciec?! Jak mogłaś, jak?!-wykrzyczała, a po jej policzkach spływał wodospad.

-Przepraszam mamo,  ale to nie tak jak myślisz, no bo..-wydukałam. Boże co miałam jej powiedzieć? Że chłopak z którym przed chwilą siedziałam w samochodzie mnie porwał? Że to wszystko przez człowieka, któremu kilkanaście minut temu wyznałam miłość? Cholera, dlaczego to tak trudne?

-No bo co?!-jej głowa spoczywała na dłoniach, które były oparte na stole. Wyglądała tak, jakby ktoś wyrwał z niej duszę. Mam wrażenie, że to nie jest ta sama kobieta.

-Przepraszam.-czułam jak ciepła ciecz wypływa z moich oczu.

-Myślisz, że zwykłe przepraszam wystarczy? Umierałam, rozumiesz?! Myślałam, że zostałaś porwana, torturowana. Nie miałam nawet pewności czy żyjesz! Nie wiedziałam, czy wszystko z Tobą w porządku, rozumiesz?!  Cały czas miałam myśl, że możesz  być zakopana w lesie, że już nigdy więcej Cię nie zobaczę!-krzyknęła prosto w moją twarz.

Teraz wyrzuty sumienia zżerały mnie od środka. To nie miało tak wyglądać. Nie chciałam ich ranić, chciałam po prostu odejść. Źle się za to zabrałam. Od razu mogłam porozmawiać z Justinem o tym, że powinnam ich powiadomić o zaistniałej sytuacji.

-Wiem, że źle zrobiłam. To już więcej się nie powtórzy.-wyszeptałam kładąc dłoń na jej. Od razu ją wyrwała. To mnie zabolało. Wiem, że mówiłam, że jej nienawidzę, wiem.  Ale tym drobnym gestem czułam jakby ktoś zdeptał moje serce.

-To na pewno się nie powtórzy, ponieważ do końca swojego życia nie wyjdziesz z domu!-powiedziała ocierając łzy.

-Mamo, proszę Cię, zrozum mnie.-błagałam.

-Jak mam Cię zrozumieć, kiedy nic mi nie powiedziałaś? Nie mam bladego pojęcia, dlaczego to zrobiłaś. Jak mogłaś?-rzuciła sucho.

-Jak mogłam? Serio? A jak mogłaś ukrywać przede mną, że tata zabił 4 ludzi, huh?! Jak mogłaś?!-wykrzyczałam prosto w jej zniszczoną od łez twarz.

-Co? Jak? Skąd..skąd ty to wiesz?-zapytała, a jej oczy się rozszerzyły.

-Może stąd,  że istnieją na tym świecie prawdziwi ludzie, którzy nie kłamią!-powiedziałam, mój głos był zachrypnięty od płaczu.

-To..To nie tak jak myślisz, przysięgam. Ja-powiedziała, ale natychmiast jej przerwałam.

-Tak, ty i ojciec to zwykli kłamcy!-rzuciłam, po czym wbiegłam po schodach do mojego pokoju.

Nadal panował tam taki bałagan, jaki zostawiłam przed moim porwaniem. Ciuchy były porozrzucane, a łóżko niepościelone. Natychmiast się na nie rzuciłam, przykrywając się kołdrą. Nienawidzę swojego życia. Ta kobieta aka moja mama sprawiła, że miałam wyrzuty sumienia, a sama nie jest lepsza. Zraniła mnie, jak jeszcze nigdy nikt. No prawie.  Czuję się tak okropnie, nie da się tego opisać.  Wyjęłam swojego iPhona z kieszeni i wybrałam dobrze znany numer. Odebrał po jednym sygnale.

-Jess?-wyczułam zmartwienie w jego ochrypłym głosie.

-Tak. Słuchaj Justin, mogę do Ciebie przyjechać?-zapytałam niepewnie.

-Jasne, wiesz, że dla Ciebie drzwi zawsze są otwarte. 

-  To świetnie w takim razie, będę za 20 minut.-rzuciłam szybko, wychodząc z łóżka.

Nie zostanę tu ani minuty dłużej, to nie moje miejsce.

-----

Tak, wiem, ze rozdział krótki, nie zbyt ciekawy, i pewnie nie będziecie zadowoleni, no ale cóż, strasznie ciężko mi się go pisało. Przepraszam za wszystkie błędy. OPOWIADANIE PRZEKROCZYŁO 6K WEJŚĆ, JAK JUŻ PEWNIE SAMI ZAUWAŻYLIŚCIE. Dziękuję bardzo za liczbę komentarzy pod ostatnim rozdziałem. Mam nadzieję, że już zawsze będziecie tak ładnie komentować :) Kocham was xoxo

Tu zadawać pytanka ---> ask.fm/iconqueredhell